Podstawowe przeciwwskazania

• ciąża,
• karmienie piersią,
• choroby o podłożu autoimmunologicznym,
• alergie,
• rozrusznik serca,
• skłonność do powstawania blizn przerostowych,
• skóra naczynkowa (możliwa zwiększona neowaskularyzacja),
• stany zapalne skóry (opryszczka, trądzik, inne),

Stymulatory i biowolumetryzatory to preparaty, które poprzez lokalny stan zapalny stymulują nasz własny kolagen a podane w strategicznych punktach na twarzy doprowadzają do jego odbudowy i niwelują ubytki tkankowe anatomiczne (np. cofnięta broda, opadające policzki, zapadnięte doły skroniowe itd.) pojawiające się w procesie starzenia się.

Stymulatory tkankowe wywołują kontrolowaną odpowiedź zapalną, która inicjuje procesy naprawcze i regeneracyjne w skórze. Ich czas działania bywa zróżnicowany podobnie jak częstotliwość ich stosowania. Kluczowymi etapami działania stymulatorów tkankowych są etapy procesu zapalnego jak uwalnianie histaminy i cytokin, przyciąganie neutrofili i makrofagów, aktywacja fibroblastów oraz idąca za tym produkcja kolagenu i elastyny, która trwa miesiącami. Pamiętajmy! Dobre rzeczy wymagają czasu. Zrozumienie tych mechanizmów oraz czynników mających na nie wpływ, pozwala na lepsze przewidywanie efektów zabiegów estetycznych oraz ich optymalizację dla uzyskania najlepszych rezultatów.

Mało kto zastanawia się nad istotą działania stymulatorów, realizując takie zabiegi czy prosząc o ich wykonanie. Jednakże wprowadzenie stymulatorów tkankowych do skóry wywołuje złożoną odpowiedź immunologiczną, której celem jest naprawa i regeneracja tkanek i nie trwa kilka dni, a kilka miesięcy. Proces ten składa się z kilku etapów, obejmujących reakcję zapalną, aktywację fibroblastów oraz produkcję kolagenu i elastyny i nie jest to proces niewinny – na jego efektywność składa się bardzo wiele elementów, których powinniśmy być świadomi, aby uniknąć lub ograniczyć ewentualne zdarzenia niepożądane.

Wprowadzenie stymulatora i początek odpowiedzi zapalnej

Wprowadzenie stymulatora tkankowego do skóry prowadzi do natychmiastowego uszkodzenia tkanek i aktywacji miejscowej odpowiedzi zapalnej. Pierwszymi komórkami reagującymi na to uszkodzenie są mastocyty (komórki tuczne), które uwalniają histaminę.

Uwalnianie histaminy

Histamina jest jednym z pierwszych mediatorów uwalnianych po iniekcji stymulatora. Jej działanie powoduje:

Ten etap wiąże się często z pojawieniem się miejscowego obrzęku.

Przyciąganie neutrofili i makrofagów

Histamina działa również jako czynnik chemotaktyczny, przyciągając do miejsca iniekcji neutrofile i makrofagi:

Aktywacja fibroblastów – faza proliferacji 

Pamiętaj!. Każda substacja obca może wywołać efekty niepożądane i powikłania, których również powinniśmy być swiadomi.

To jak odpowie nasz organizm na określoną stymulacje tkankową zależy od bardzo wielu czynników.

Oto kilka praktycznych zaleceń, które mogą pomóc w ograniczeniu inflammaging i wsparciu zdrowia komórek oraz układu immunologicznego:

Zawsze należy pamiętać o czynnikach ryzyka, do których zaliczamy przede wszystkim:

1. Produkt – certyfikowany, pewny, wysokiej jakości, z pewnego źródła (dystrybutora bezpośredniego), przy Tobie otwierany, z datą ważności i nr LOT. Produkt powinien być rejestrowany i certyfikowany z przeznaczeniem do iniekcji, kartą charakterystyki produktu ze wskazaniem sposobu oraz techniki przygotowania (jeżeli dotyczy) oraz podania (ilość, głębokość deponowania itd.). Na rynku jest bardzo wiele substancji i mezokoktajli, jednak wiele z nich służy wyłącznie do użycia zewnętrznego, powierzchniowego (external use, topical use only). Niestety zarówno producenci, jak i dystrybutorzy takich produktów często reklamują je jako substancje do iniekcji (śródskórnej, podskórnej) w swoich przekazach medialnych lub podczas zamkniętych szkoleń. Pamiętaj! Zawsze czytaj kartę charakterystyki produktu i opakowania produktów. Najczęstszym składnikiem stymulatorów tkankowych jest kwas hialuronowy. To złożony polisacharyd i kluczowy składnik normalnej, zdrowej skóry o właściwościach hydrofilnych. Fragmenty HA o niskiej masie cząsteczkowej (LMW) powstają podczas zapalenia. Fragmenty te ostrzegają układ odpornościowy o znaczącym uszkodzeniu tkanki i indukują prozapalne, fenotypowe zmiany w makrofagach. Produkty zawierające LMW-HA mogą wiązać się z częstszym występowaniem guzków o opóźnionym początku (delayed onset nodules). Normalny enzymatyczny rozkład stymulatora HA może uwolnić fragmenty LMW, które wyzwalają odpowiedź immunologiczną. Zauważono w toku badań, że obecność endotoksyny bakteryjnej w surowcu jest przynajmniej częściowo odpowiedzialna za wywołanie odpowiedzi immunologicznej. Materiały hydrofilowe, takie jak HA, charakteryzują się niższym współczynnikiem przylegania komórek, ale te, które przylegają, mają znacznie wyższy poziom aktywacji przy proporcjonalnym wytwarzaniu cytokin (czynników zapalnych). Materiały hydrofilowe trudniej ulegają fagocytozie, a sieciowanie i wyższe stężenie czyni je dodatkowo bardziej odpornymi. Chociaż oporność ta wiąże się z dłuższą żywotnością, związana jest również ze zwiększonym ryzykiem ziarniniaka. Indywidualny rozmiar cząstek ma kluczowe znaczenie, przy czym cząsteczki większe niż 5 mikronów zazwyczaj wymagają agregacji makrofagów, aby umożliwić fagocytozę. Cząstki większe niż 15–20 mikronów są otoczone tkanką włóknistą i unikają fagocytozy. Należy pamiętać o właściwościach reologicznych np. wypełniaczy. Umieszczone na powierzchni produkty o wysokiej wartości G-prime (G’) są z większym prawdopodobieństwem wyczuwalne lub widoczne, podczas gdy produkty o niskiej spójności są bardziej podatne na redystrybucję. Stosowanie nadmiernych objętości prawdopodobnie zwiększy ryzyko wystąpienia guzka  2.Procedura/technika – Stanowi 90% powodzenia zabiegowego. Głębokość deponowania materiału – wielkość depozytów – wybór narzędzia. Wybór pomiędzy tępą kaniulą, a ostrą igłą zwykle opiera się na preferencjach specjalisty. Stosowanie kaniuli może wiązać się z mniejszą redystrybucją produktu, jednak techniki nadmiernie rozcinające płaszczyznę podskórną wiążą się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia miejscowych zdarzeń niepożądanych. Mniejsze igły zmniejszają uszkodzenia tkanek i pozostawiają mniejsze wrota iniekcyjne w skórze, zmniejszając tym samym ryzyko infekcji. Odpowiednia głębokość iniekcji uzależniona jest od reologii danego materiału. Skóra właściwa jest poziomem charakteryzującym się największą wrażliwością i skłonnością do reakcji immunologicznych. Należy zachować szczególną ostrożność podczas iniekcji w miejsca uprzednio poddawane wolumetrii – hydrofilny materiał wypełniacza nie tylko zwiększa obrzęk, ale i wydłuża stan zapalny    3. Pacjent– solidny wywiad przedzabiegowy i ocena kliniczna są kluczowe dla prawidłowego przebiegu procedury i efektów zabiegowych. Potwierdzona nadwrażliwość substacje aktywne zawarte w produkcie, obecność choroby autoimmunologicznej, a nawet predyspozycji genetycznych wiąże się ze zwiększonym ryzykiem reakcji immunogennej. Stosowanie leków immunoterapeutycznych prawdopodobnie wiąże się ze zwiększonym ryzykiem reakcji zapalnych, podczas gdy każdy lek immunosupresyjny zwiększa ryzyko infekcji, w tym biofilmu. Kiedy u pacjenta wystąpi reakcja typu DON (delayed onset nodule), ważne jest przeprowadzenie wszechstronnego wywiadu i oceny w celu ustalenia, jeśli to możliwe, prawdopodobnej etiologii.Należy zwrócić uwagę na: historie choroby, szczególnie alergii, historie leczenia stomatologicznego, w tym implantów stałych, przyjmowane leki, dotychczasowe zabiegi i chronologię ich realizacji, zgłaszane objawy, ramy czasowe pojawienia się pierwszych niepokojących zmian skórnych, skórę (kolor, tekstura, temperatura; badanie palpacyjne), wielkość najbliższych węzłów chłonnych. Trzeba zastanowić się nad zleceniem dodatkowych badań diagnostycznych (np. USG, MR, TK, scyntygrafii, biopsji). Pamiętaj zawsze o dokumentacji fotograficznej i szczegółowym wywiadzie przedzabiegowym. Pamiętaj, że osoby z alergiami mogą mieć wiekszą predyspozycje do DON – poinformuj pacjenta o tym fakcie.